چاقی و حساسیت به انسولین
احتمال مرگ ناشی از دیابت در فردی که 140 درصد بیش از حد متوسط وزن دارد، 2/5 برابر بیشتر از مردی با وزن طبیعی است و برای زنان در همان درجه از چاقی، میزان مرگ و میر 9/7 برابر است. در تحقیقی در ورمونت مشخص شد که ارتباط چاقی با کاهش حساسیت به انسولین (مشکل اصلی در دیابت غیروابسته به انسولین NIDDM) موقتی است. در این تحقیق مردان داوطلب جوان، بدون هیچگونه سابقه فامیلی دیابت و چاقی، شش ماه پرخوری کردند و در نتیجه وزن آنها 21 درصد افزایش یافت که از این مقدار 73 درصد آن چربی بود. در این زمان تغییرات بیوشیمیایی نشان دهندۀ ابتلا به دیابت در آنها مشاهده شد. با از دست دادن وزن و رسیدن به وزن طبیعی این مقادیر به حد طبیعی رسیدند. حتی در کودکان نابالغ نیز چاقی با مقاومت انسولین کبدی و محیطی همراه است.
با اینکه دیابت مستقیماً دلیل بسیاری از مرگ و میرهای افراد چاق نیست اما نقصهای متابولیکی که منجر به NIDDM می شوند نتیجۀ چاقی بوده و این چاقی باعث بروز پرفشاری و بیماریهای قلبی نیز می شود. چنین ضایعاتی با کم کردن وزن از بین می رود و در نتیجه مرگ و میر نیز کاهش می یابد. کاهش وزن مناسب در حدود kg9- 5/0 می تواند باعث 40-30 درصد کاهش مرگ و میر ناشی از دیابت شود.