شیرین کننده های مصنوعی
شیرین کننده های مصنوعی بخش اول
(Artificial sweeteners)
تعریف
شیرین کننده های مصنوعی که آن ها را جایگزین شکر، شیرین کننده های جایگزینی یا شیرین کننده های بدون شکر نیز می نامند، موادی هستند که به جای شکر در غذاها و مایعات مصرف می شوند.
این ها به دو گروه عمده تقسیم بندی می شوند: شیرین کننده های تغذیه ای که مقداری انرژی (کالری) به غذا اضافه می کنند، و شیرین کننده های غیر تغذیه ای که به آن ها شیرین کننده های با قدرت بالا می گویند؛ چون در مقادیر بسیار کم استفاده شد و هیچ ارزش انرژی زایی برای غذاها ندارند.
شیرین کننده ها ی تغذیه ای شامل قندهای طبیعی هستند که عبارتند از: سوکروز (قند مصرفی که از گلوکز و فروکتوز تشکیل شده است)، فروکتوز (در میوه ها و در قند وجود دارد) و گالاکتوز (قند شیر).
هم چنین پلی اول ها گروهی از کربوهیدرات ها هستند که با قند متفاوت بوده وکالری آن ها نصف قند است. این پلی اول ها را برخی اوقات جایگزین های قند شیرین کننده های بدون شکر و الکل های قندی نیز می نامند. پلی اول ها به طور طبیعی در گیاهان وجود دارند ولی در صنعت هم می توان آن ها را تولید کرد. این ها ترکیباتی از قبیل سوربیتول، مانیتول،زایلیتول و نشاسته ی هیدروژنه هستند.
|
شیرین کننده های مصنوعی
شیرین کننده درجه شیرینی نسبت به شکر کالری نام تجاری
آسپارتام 200 kcal/g4 Nutra Sweet and Equal
ساخارین 700-200 0 Sweet'N Low, Twin & Necta Sweet
آسسولفام K (پتاسیم) 200 0 Sunett and Sweet One
نئوتام 13000-7000 0 Neotame
سوکرالوز 600 0 Splenda
|
|
|
شیرین کننده های غیر تغذیه ای ترکیبات مصنوعی و 160 تا 13000 بار شیرین تر از سوکروز که استاندارد اندازه گیری قندهاست، هستند.
در سال 2007 پنج شیرین کننده ی غیر تغذیه ای از طرف سازمان غذا و دارو FDA)) محاز شناخته شده است که عبارتند از : ساخارین، آسپارتام، اسسولفام پتاسیم (اسسولفامK)، سوکرالوز و نئوتام .
سازمان های دیگر در اروپاو سایر کشورها، شیرین کننده های دیگری را مورد تایید قرار داده اند که عبارتند از : آ0لیتام، سیکلامات، نئوهسپریدین دی هیدروشالکون، استویا و تائوماتین . تمام این ها در ادامه مورد بررسی قرار می گیرند . سازمان FDAاز دو دسته بندی کلی برای شیرین کننده های غیر تغذیه ای و تغذیه ای استفاده می کند. بعضی از آن ها را افزودنی غذایی می نامند که این نام اولین بار در سال 1938 توسط پیمان دولتی غذا، دارو و لوازم آرایشی (FD&C) گذشته شد. این قانون پس از فاجعه مرگ بیش از صدها نفر در سال 1937 از کنگره ی آمریکا گذشت. در آن سال یکی از شرکت های تولید کننده دارو های ضد باکتری به داروی سولفانیل آمید ماده ای به نام دی اتیل گلیکول (که در ماشین ها به عنوان ضد یخ استفاده می شود) را اضافه کرد تا آن را به شکل محلول در آورد. دی اتیل گلیکول برای انسان به شدت سمی بوده و موجب نارسایی کلیوی و مرگ می شود. در آن سال هنوز داروهای عرضه شده به بازار مورد آزمایشات متعدد از لحاظ مسمومیت زایی قرار نمی گرفتند. بنابراین طبق قانون وضع شده در سال 1938 "افزودنی غذایی" به این شکل تعریف شد: « هر ماده که استفاده از آن به طور غیر مستقیم یا مستقیم ترکیبی از غذا شود و یا بر خواص ماده ی غذایی تاثیر بگذارد افزودنی غذایی نامیده می شود«.
FDA برای ارزیابی شیرین کننده های جدید به منظور تایید آن ها به عنوان افزودنی غذایی موارد زیر را مورد بررسی قرار می دهد:
· آن شیرین کننده چگونه ساخته می شود.
· خواص شیرین کننده وقتی با غذا یا نوشیدنی اضافه شود چیست.
· چه مقدار از شیرین کننده توسط بدن هضم و جذب می شود.
· آیا افراد خاصی از مردم نسبت به بقیه به افزودنی حساسیت نشان می دهند؟
· آیا شیرین کننده تاکنون اثرات سمی از قبیل نقایص مادرزادی یا سرطان را از خود به جای گذاشته.
سایر شرین کننده ها در طبقه ی "به طور کلی بی خطر یا GRAS" قرار می گیرند و تحت شرایط قانونی افزودنی های غذایی نستند. این دسته در سال 1958 ایجاد شد. یک شیرین کننده (چه مغذی و چه غیر مغذی) در صورتی می تواند تاییدیه GRASرا بگیرد که در مطالعات انجام شده تاثیر نامطلوبی از آن دیده نشده باشد. سوربیتول و تعداد کمی از پلی اول ها به همراه قندهای طبیعی این گواهینامه ی GRASرا دارند. بسیاری از شیرین کننده های مصنوعی توسط FDAبه عنوان "افزودنی غذایی"شناخته می شوند.
ادامه دارد .......در ادامه........
. . برای مطالعه شما
