بروز دیابت سبب رنج بسیار و مخارج اقتصادی هنگفت می شود. عموماً هم عوارض حاد و هم عوارض دیررس دیابت به وجود می آید. عوارض دیررس دیابت که با بیماریهای قلبی و عروقی مغز، بیماری کلیوی پیشرفته، بیماری های عصبی و چشمی نمایان می شود هم اکنون از علت های اصلی ابتلاء، ناتوانی و مرگ زودرس در کشورهای این منطقه هستند. پیشرفت عوارض بیماری را تسریع می کند. بنابراین کنترل خوب دیابت برای پیشگیری از عوارض آن الزامی است و کنترل افزایش قند خون که در کنار آن کنترل علائم بیماری را نیز می طلبد باید جزء کنترل1 دیابت باشد. درمان جدی و نگهداری سطح گلوکز در حد طبیعی بطور قابل ملاحظه ای می تواند به کاهش خطر بروز بیماری های چشمی، کلیوی و عصبی منجر شود.
علیرغم شیوع فراوان دیابت و عوارض آن و فراهم بودن استراتژیهای پیشگیری موفقیت آمیز، نیازهای اساسی مراقبت های بهداشتی و تسهیلات برای خود مراقبتی2 در این ناحیه کافی نیستند. در تمامی سطوح مراقبت بهداشتی و در جنبه های مختلف مراقبت دیابت، اقداماتی مورد نیاز است تا پلی بر این فاصله ایجاد کند و ارائه مراقبت بهداشتی به افراد دیابتی را بهبود بخشد. آموزش تیم مراقبت بهداشتی در موارد کنترل دیابت و چگونگی آموزش افراد دیابتی یک از جنبه های مهمی است که نیاز به تقویت دارد. اگر چه منبع اولیه در مراقبت دیابت، خود افراد دیابتی هستند که توسط افراد خوب تربیت شده و شیفته مراقبت بهداشتی حمایت شوند. این منبع می تواند تقریباً در همه جا بوسیله آموزش تقویت شود. نظریه های موجود در این کتاب برای کنترل بهتر دیابت و بهبود مراقبت بیماران بعنوان یک دستورالعمل کلی ارایه می گردد. مبنای آن دانش علمی جدید و تجارب بالینی است، اما بر اساس موقعیت محلی و تمرکز بر نقش فعال افراد دیابتی در کنترل بیماری خودشان در نظر گرفته می شود. نیاز به گفتن نیست که سیستم های بهداشتی و منابع از کشوری به کشور دیگر متفاوت است و باید بر طبق آن این دستورالعمل ها اصلاح و با نیازها و شرایط محلی سازگار شوند. این دستورالعمل باید هم برای افراد حرفه ای استفاده کننده آن و هم برای افراد دیابتی قابل پذیرش باشد.
پزشکی یک علم همیشه در حال تغییر است و توسعه ها و پیشرفت های جدید در مراقبت از دیابت و تجارب بالینی نیز همیشه بوقوع خواهد پیوست. بنابراین همین که اطلاعات جدید به دست می آید نیاز به اصلاح دستورالعمل ها می باشد.