میوه به  و فواید آن

فواید
- منبع غنی ویتامین «ث»، آهن و پتاسیم.
- سرشار از پکتین (الیاف گیاهی حل شدنی) است.

مضرات
- بیش تر اوقات با مقادیر فراوانی شکر پخته می شود تا جبران ترش مزگی اش بشود.
- دانۀ «به» دارای آمیزۀ سیانوری است.
«به»، ماننده سیبو گلابی از تیرۀ گل سرخیان است و ترشی اش مقدار زیادی اسید است و به نظر بیشتر مردم، قابض است، و از همین رو آن را به ندرت به صورت خام می خورند. با این وصف، پختن «به»، باعث می شود که حالت اسیدی اش از بین برود و مثل سیبی شود که کمی ترش شده و بافت گلابی را پیدا کرده باشد.
«به» خام، سرشار از ویتامین «ث» است. یک «به» در اندازۀ متوسط افزون بر 20 میلی گرم یا یک سوم مقدار مجاز خوراکی توصیه شده از ویتامین مزبور را به دست می دهد. موقع پخته شدن، قسمت اعظم این ویتامین هدر می رود. درضمن همین اندازه «به» نیز 1 میلی گرم آهن فراهم می سازد که به کمک ویتامین «ث» جذب بدن می شود و همچنینی 305 میلی گرم پتاسیم حاصل می آید.
یک «به» متوسط دارای 90 کالری است که از این لحاظ با میزان انرژی موجود در سیب یا گلابی هم اندازۀ خود برابر است. «به» مانند دو میوۀ مذکور غنی از پکتین (الیاف گیاهی حل شدنی) است که به مهار میزان کلسترول خون کمک کرده و سبب می شود که عمل گوارش به راحتی صورت گیرد. از آنجایی که «به» موقع پختن، لعاب (ژله) درست می کند، برای درست کردن مربا و مارمالاد ایده آل است.
ممکن است «به»، گرد یا تا حدی گلابی شکل باشد. بهی را انتخاب کنید که سفت بوده و دارای پوست زرد و روشن و پوشیده از پُرز باشد. بعد از شستن «به» پُرزها از بین می روند. از بهی که کوچک، دارای شکل نامنظم یا لهیده باشد، پرهیز کنید.
پختن و آب پز کردن، مغذی ترین شیوه های آماده سازی میوه است. گول ترش مزگی «به» را نخورید و در نتیجه، زیاد به آن شکر نزنید. «به» ضمن پختن، شیرین تر می شود، بنابراین صبر کنید تا بپزد و سپس مادۀ شیرین کننده را به آن بیفزایید. باید دانست که موقع پخته شدن، رنگ گوشت میوه از زرو به صورتی یا قرمز بدل می شود.
هشدار:

همیشه پیش از پختن، دانه های «به» را جدا کنید. این دانه ها، همچون دانه های سیب، زردآلو و سایر میئه های مشابه، دارای آمیگدالین هستند و آن ترکیبی است که در معده به سیانید هیدروژن تبدیل می شود.

مصرف فراوان این قبیل دانه ها میتواند  به مسمومیت سیانوری منجر شود