میگو و ارزش غذائی آن  SHRIMP

آناتومی میگو

تنوع گونه ای میگو در خلیج فارس

سیکل زندگی میگو به سه دوره کلی تقسیم می شود.

ارزش غذایی میگو

در عالم حیات تنوع مخلوقات آن چنان گسترده است که پرداختن به هر یک از آنها انسان را هر چه بیش تر با خالق بی همتا نزدیک می کند.

در این میان موجوداتی که در دریا زندگی می کنند، از تنوع زیستی بسیار بالایی برخوردار هستند و شاخه بندپایان در بین شاخه های جانوران تنوع گونه ای بسیار بالایی را شامل می شوند. در این شاخه رده سخت پوستان از جانورانی تشکیل شده است که دارای اسکلت خارجی بوده و به همین دلیل آنها را سخت پوست نام نهاده اند، در رده سخت پوستان راسته ای به نام ده پایان وجود دارد که از جنس های مختلفی تشکیل شده است، در میان جنس های مختلف ده پایان، میگو از فراوانی گونه ای نسبتاً خوبی برخوردار است.
میگوها عمدتاً دریازی بوده و در اعماق کم دریاها زندگی می کنند،

بطور کلی بدن میگوها از سه قسمت اصلی تشکیل شده اشت:
1- ناحیه سر سینه 2- شکم 3- دم
کلیه دستگاه های بدن در ناحیه سر قرار دارند، از قبیل دستگاه گردش خون، دستگاه تنفسی، دستگاه عصبی، دستگاه بینائی، دستگاه گوارش و پاهای سینه ای (قدم زن)
در قسمت شکم؛ پاهای شنا (شکمی)، ادامه دستگاه گوارش (روده)، امتداد طناب عصبی و قسمت عضلانی میگو که قابلیت مصرف غذایی دارد، قرار دارد.
در ناحیه دم؛ پای داخلی، پای خارجی و تلسون قرار دارد.
سیکل زندگی میگو به سه دوره کلی تقسیم می شود.
1- دوران لاروی 2- دوران بلوغ اولیه 3- دوران بلوغ
از نظر تغذیه ای، میگو در هر دوره از زندگی، تغذیه متفاوت دارد. در دوران لاروی میگوها با فیلتر کردن آب دریا از موجودات ریز گیاهی و جانوری موجود در آن تغذیه می کنند. پس از گذشت دوران لاروی، میگو از قطعات بزرگتر که شامل: پس مانده غذاهای دریایی، گیاهی و لجن کف بستر می باشد، استفاده می کنند.
تنوع گونه ای میگو در خلیج فارس
گونه های شاخصی از میگو که در خلیج فارس زندگی می کنند عبارتند از:
1-    میگوی موزی یا صورتی
2-    میگوی سبز پلنگی
3-    میگوی سفید هندی که این گونه بصورت پرورشی در سواحل شمالی خلیج فارس تولید می شود.
4-    میگوی سر تیز یا میگوی سایز کوچک که از نظر اقتصادی ارزش کمتری دارد.
ارزش غذایی میگو

میگو یکی از لذیذ ترین غذاهای دریایی است، 100 گرم میگو، حاوی 77 میلی گرم آب، 99 کالری انرژی، 1/18 گرم پروتئین، 8/0 چربی، 163 میلی گرم کلسترول و 91 میلی گرم قند است.
از نظر مقایسه ای نسبت به سایر غذاهایی که پروتئین زیادی دارند نظیر گوشت ماهی و گروه ماکیان، میگو کالری کمتری دارد. پروتئین موجود در میگو کیفیت بالایی داشته و حاوی تمام اسید آمینه های لازم جهت رشد می باشد. پروتئین میگر همانند سایر جانوران دریایی به دلیل نداشتن بافت هم بند براحتی هضم می شود.

برای گروه هایی از مردم نظیر افراد مسن که در جویدن و هضم غذا مشکل دارند غذای حاوی میگو گزینه مناسبی برای تأمین پروتئین روزانه آنهاست. میگو ها در کل حاوی چربی کمی می باشند.

اسید های چرب امگا-3 که از دسته اسیدهای چرب غیر اشباع بوده و برای سلامتی مفید هستند، در میگوها به وفور یافت می شوند. این دسته از اسیدهای چرب می توانند در کاهش خطر بیماری های قلبی مؤثر واقع شوند.

اسید های چرب امگا- 3 همچنین از اجزای ضروری برای غشاء سلول مغر و بافت چشم است. میگو منبع غنی از ویتامین های A، B6، B12، C، D، E و املاحی چون کلسیم، آهن، منیزیم، فسفر، پتاسیم، سدیم، روی، مس، منگنز، سلنیوم است.

علاوه بر این؛ کلسیم، آهن، روی، منیزیم و فسفر میگو نسبت به سایر آبزیان بیشتر است.

آب پنير وآب ماست

غذاهای ضد پیری

اندر خواص میوه‌ی شاه بلوط