تغذیه وریدی TPN

اهداف:
    تأمین نیاز در شرایطی که دستگاه گوارش بیمار فعال نبوده، بیمار قادر به تغذیه از راه دهان نیست و یا تغذیه از دهان به علت افزایش نیازها نمی تواند کافی باشد.
موارد کاربرد:
1-    در بیمارانی که تغذیه از طریق رگ های محیطی امکان پذیر یا کافی نیست و دوره استفاده از تغذیه وریدی پیش از دو هفته پیش بینی شده است.
2-    مواردی که بیمار قادر به جذب مواد مغذی از دستگاه گوارش نیست مانند: سندروم روده کوتاه، اسهال شدید، استفراغ بدون علت مشخص، التهاب شدید روده در اثر پرتودرمانی.
3-    در شیمی درمانی یا پرتو درمانی شدید و یا هنگامی که نیاز به پیوند مغز استخوان باشد.
4-    در بیماران مبتلا به سوء تغذیه شدید یا التهاب شدید لوزالمعده.
کفایت تغذیه ای:
    چنانچه این رژیم بر اساس نیازهای بیمار تنظیم شود، می تواند برای مدت طولانی ادامه داشته باشد.

مشخصات رژیم غذایی تی پی ان :

    از راه تغذیه وریدی یا TPN می توان تمام مواد مغذی (پروتئین، چربی، کربوهیدرات، الکترولیتها، املاح، ویتامین ها و عناصر کمیاب) را در یک حجم مناسب از طریق رگ های مرکزی (به خصوص از راه رگ زیر ترقوه ای که وارد بزرگ سیاهرگ زبری می شود) فراهم ساخت. در هر دقیقه حدود cc3840 خون از بزرگ سیاهرگ زبری می گذرد؛ بنابراین، محلول های غلیظ و هیپرتونیک سریع رقیق می شوند.
انرژی: محلول TPN محلول غلیظی است که در هر ml آن حدود Kcal 1 انرژی دارد.
پروتئین: نیاز به پروتئین در بزرگسالان IBW g/kg 2-1 و در کودکان IBW g/kg 2 در نظر گرفته می شود. منشاء پروتئین، اسیدهای آمینه کریستالی می باشد. محلول های استاندارد حاوی 10 – 5/3 درصد پروتئین یا 16 – 6/5 گرم نیتروژن در لیتر (42-25 گرم پروتئین) می باشد. نسبت کالری به نیتروژن آنها 150 -100 کیلوکالری به ازای هر گرم نیتروژن است.
کربوهیدرات: برای تامین انرژی مورد نیاز محلول های دکستروز 70 -10 درصد به جای دکستروز 5 درصد (که مورد استفاده در رگ های محیطی است) به کار می روند. (دکستروز حاوی Kcal/g 4/3 انرژی است.) 70 درصد کل انرژی مورد نیاز روزانه بیمار را می توان از محلول دکستروز تامین کرد.
امولسیون های چربی:

امولسیون های چربی مورد استفاده در TPN  ایزوتونیک هستند و دارای  غلظتی بین 20 -10 درصد (Kcal/cc 2-1/1) می باشند. این امولسیون ها از روغن سویا و یا ترکیبی از آن گرفته شده اند. 50 -30 درصد انرژی مورد نیاز روزانه را  می توان از طریق این امولسیون های استاندارد تامین نمود.
الکترولیت ها و املاح:

باید به محلول TPN اضافه شوند. نیاز به سدیم و پتاسیم بستگی به تعادل اسید و باز دارد. در  مرحله آنابولیک  میزان پتاسیم مورد نیاز افزایش می یابد.
با توجه به افزایش میزان انرژی در TPN نیاز به فسفر نیز افزایش می یابد.
کنترل میزان کلسیم برای تعادل کلسیم و فسفر لازم است. معمولاً آهن را از راه دهان می دهند و به محلول TPN اضافه نمی کنند؛ زیرا می تواند منجر به افزایش امکان عفونت و یا تخریب سلولی شود.
ویتامین ها:

میزان دقیق نیاز های ویتامینی در بیماران با TPN هنوز کاملاً مشخص نیست. در حال حاضر، همه ویتامین ها به غیر از ویتامین K را در یک مقدار استاندارد اضافه می کنند. ویتامین K به دلیل تاثیر بر انعقاد خون به صورت هفتگی به محلول TPN اضافه می شود.
عناصر کمیاب:

میزان دقیق نیاز به عناصر کمیاب، مشخص نیست. در حال حاضر عناصر کمیاب را در یک مقدار استاندارد اضافه می کنند که شامل روی، مس، کروم و منگنز است. ید، سلنیوم و مولیبدنوم را نیز می توان افزود.