پنج گروه داروئی ممنوع شده در ورزشکاران

مصرف اين نوع داروها باعث تغييرات شديد و گاه برگشت ناپذيري در فرايند طبيعي بدن مي شود
محرکهای سیستم اعصاب مرکزی:

( کوکائین، آمفتامین، کافئین و پروپانل آمین ) با مصرف این داروها به دلیل عدم احساس خستگی ورزشکار ممکن است ساعت ها فعالیت بدنی انجام دهد و عوارض جبران ناپذیر ( قلبی عروقی، اعتیاد، اختلالات انعقاد خون، خشونت، تحریک عصبی و گرمازدگی ) به بدن او وارد شود.
استروئیدهای آنابولیزان:

از مشتقات هورمون های مردانه یا تستوسترون است که در مقایسه با خود تستوسترون دارای اثرات آنابولیک بیشتر و اثرات مردانه کمتر می باشد. این دارو ها در ورزشکاران جهت افزایش قدرت عضلانی، ایجاد ظاهری درشت و خشن نما، کاهش احساس خستگی و افزایش کارایی ورزشی استفاده می شود. بیشتر در دومیدانی، کشتی، بدنسازی، فوتبال و وزنه برداری استفاده می شود. عوارض استفاده نا بجای این داوها ( طاسی، تحلیل بیضه، تحلیل رفتن شور جنسی، افزایش جوش صورت، حالت تهاجمی، بزرگ شدن پستان ها، افزایش صفات مردانه در زنان، عقیمی، تخریب مفاصل، افزایش احتمال دررفتگی استخوان، عوارض کبدی در مصرف دراز مدت، اعتیاد و... ) می باشد.
- داروهای مدر: از اثرات کاهش وزن این داروها در ورزشهای ( کشتی، بوکس، وزنه برداری، قایقرانی و ورزشهای رزمی ) استفاده می شود. بهم خوردن تعادل آب و الکترولیت های بدن، خطرات قلبی عروقی و متابولیک از عوارض این داروها می باشد.فورسماید، تریامترن وکلربتازید از مواد مدر هستند.
ضد دردهای مخدر :

مکمل هایی هستند که درد را پنهان می کنند مانند ( هروئین، مورفین، متادن ) از این مواد مخدر مشتقاتی تهیه می شود که بعضی از ورزشکاران جهت دوپینگ استفاده می نمایند.
آمفتامین ( فنیل ایزوپروپیل آمین ): یک محرک مغز است که در ابتدای کشف داروی ضد افسردگی بود به صورت قرص و آمپول وجود دارد. سبب سرخوشی،  تیز هوشی و بی خوابی می شود. این دارو دارای عوارض تپش قلب، بالارفتن فشارخون، هذیان، لذت کاذب، توهمات بینایی و شنوایی، ازدیاد تحرک، تشنج، کما، سکته و مرگ می باشد. آمفتامین، کوکائین و کافئین از مواد محرک هستند
کراک:

در اروپا و آمریکا از برگ کوکا تهیه می شود ولی در ایران ازهروئین پخته، کورتن، جوش شیرین،آمفتامین، گرد مخمر و نمک آمونیوم ساخته می شود. ومصرف یک بار کراک احتمال بروز اعتیاد دائمی وجود دارد. برخی ورزشکاران به خاطر آمفتامین موجود در کراک ایرانی، از آن استفاده می نمایند. کراک دارای عوارضی مانند ( درد قلبی، سکته مغری و قلبی، بروز شخصیت ضد اجتمایی، اختلالات جنسی، بی اشتهایی و لاغری، توهمات بینایی و شنوایی، ایدز، هپاتیت،... و مرگ می باشد.
شیشه ( کریستال ):

دی مت آمفتامین ( شیشه ) سفید رنگ و بلورین است ماده اولیه شیشه همان سودوافدرین و ید است که در حضور فسفر قرمز در آمونیاک تهیه می شود. متاسفانه بعضی از بانوان برای لاغری از آن استفاده می نمایند که بسیار کشنده و عوارض خطرناکی مانند بی اشتهایی و لاغری، سردرد، تعریق، خشکی دهان، تپش قلب، تعریق در بدن، اضطراب، گشادی مردک، تشنج، سرگیجه، اختلال کلیوی و ریوی، ایدز، هپاتیت و مرگ می باشد.
اکس: دی اکسی آمفتامین ( اکستازی) همان اکس است به صورت قرص، پودر و آدامس می باشد. ابتدا در آلمان برای افسردگی استفاده می شد یک محرک و توهم زا می باشد. تپش قلب، بیقراری، بی خوابی، هذیان، سکته قلبی و مغزی، تپش قلب و فشار خون، تشنج، شوک، سردرد شدید، کما و مرگ از عوارض آن است.
ال اس دی: از قارچ آرگون و گل نیلوفر پیچ تهیه می شود. و از مواد توهم زا می باشد به صورت قرص، کپسول و آمپول است توهم زا، باعث خنده ها و گریه های متعدد، سفرهای رویایی و خواب های رنگی می شود. این ماده در ورزشکاران ایران استفاده نمی شود
مسدودکننده های بتاآدرنرژیک

دستگاه عصبی سمپاتیک تاثیر خود را روی عملکردهای جسمانی از طریق اعصاب آدرنرژیک  اعمال می کند که میانجی عصبی آن نوراپی نفرین است. از انتهای اعصاب آدرنرژیک نوراپی انفرین آزاد شده و روی گیرنده های آدرنرژیک سلول های هدف تأثیر می گذارد. گیرنده های آدرنرژیکی به دو دسته تقسیم می شوند:

گیرنده های آدرنرژیکی آلفا

گیرنده های آدرنرژیکی بتا

مهارکننده های بتا دسته ای از داروها هستند که از اتصال میانجی های عصبی به گیرنده های بتا ممانعت به عمل آورده و آنها را مهار می نمایند. این عمل اثرات تحریک کنندگی دستگاه عصبی سمپاتیک را به شدت کاهش می دهد. مهارکننده های بتا برای درمان بیماریهای پرفشاری خون، آنژین صدری، انواع خاصی از بی نظمی های ضربان قلب، سردردهای میگرنی و کاهش علائم اضطراب و استرس تجویز میشود.

    اثرات نیروزایی پیشنهاد شده برای مهارکننده های بتا: فرض بر این است که این داروها سازگاریهای فیزیولوژیک به تمرینات استقامتی را افزایش می دهند. تحقیقات نشان می دهد با استفاده مداوم داروهای مهارکننده بتا، بدن تعداد گیرنده های بتا خود را افزایش می دهد. از جنبه نظری اگر تمرین استقامتی با مهار گیرنده های بتا همراه باشد، بدن تعداد گیرنده های بتا را افزایش خواهد داد و موجب می شود که پاسخ سمپاتیکی بعد از مصرف دارو بیشتر شود.
    اثرات تائید شده مهارکننده های بتا: مهارکننده های بتا تأثیر دستگاه عصبی سمپاتیک را کاهش می دهد. این موضوع بخوبی با کاهش قابل ملاحظه در ضربان قلب بیشینه پس از مصرف مهارکننده های بتا نشان داده شده است.ضربان قلب حالت استراحت و زیربیشینه نیز با مصرف این داروها کاهش می یابد. بدن انسان دارای دو گیرنده آدرنرژیکی بتا به نامهای بتا 1 و بتا 2 می باشد. مهارکننده های بتای متمایز نشده بر هر دو نوع گیرنده تأثیر می گذارند. گیرنده های بتا 1 بطور عمده در قلب قرار دارند. بنابراین مهارکننده های بتا 1 از ضربان و میزان انقباض پذیری عضله قلب می کاهند. گیرنده های بتا 2 در عروق خونی، ریه ها، کبد، عضلات اسکلتی و روده ها قرار دارند. مهارکننده های عمومی بر هردو گروه گیرنده های بتا 1 و 2 تأثیر می گذارند. اگر ورزشکاری بنا به دلایل پزشکی مجبور به مصرف مهارکننده بتا باشد نوع انتخابی آن ارجح است و اثرات منفی کمتر به دنبال دارد. تحقیقات نشان می دهد که مهارکننده های بتا موارد زیر را کاهش میدهند:

    حداکثر اکسیژن مصرفی به خصوص در افرادی در سطوح بالا تمرین می نمایند.
    حداکثر ظرفیت تهویه ای، بدلیل کاهش جریان هوا از طریق تنگی راه های هوایی
    ضربان قلب بیشینه و زیر بیشینه
    حداکثر برون ده قلب، بدلیل کاهش حجم ضربه ای
    فشارخون، بدلیل کاهش برونده قلب

   خطرات مصرف مهارکننده های بتا: بیشتر خطر ناشی از مصرف مهارکننده های بتا در درازمدت عارض می شود. مصرف مهارکننده های بتا در افرادی که مبتلا به آسم هستند منجر به تنگی راه های هوایی می شود. در افرادی که مبتلا به عوارض قلبی هستند منجر به ناتوانی قلبی می گردد. در افرادی که مبتلا به برادی کاردی (کم تپشی قلبی) هستند ممکن است باعث ایست قلبی شود. بعضی از افراد که مبتلا به دیابت نوع دوم هستند با مصرف مهارکننده های بتا با کاهش قند خون روبه رو میشوند زیرا این داروها سبب افزایش ترشح انسولین و کاهش قند خون می شوند. این داروها به طرق مختلف سبب خستگی مفرط ورزشکار شده و انگیزش و عملکرد وی را کاهش می دهند.